شعر و من و امیدواری

دل من دیر زمانی است که می پندارد

 دوستی نیز گلی است ؛

 مثل نیلوفر و ناز

ساقه ی ترد ظریفی دارد .

بیگمان سنگدل است ان که روا می دارد .

 جان این ساقه ی نازک را

 دانسته بیازارد .

 در زمینی که ضمیر من و توست

از نخستین دیدار

 هر سخن ، هر رفتار

دانه هایست که می افشانیم

برگ و باری است که می رویانیم

 اب و خورشید و نسیمش « مهر » است ...

زندگی گرمی دل ها ی به هم پیوسته ست

 تا در ان دوست نباشد همه در ها بسته ست

در ضمیرت اگر این گل ندمیده ست هنوز

عطر جان پرور عشق

گر به صحرا ی نهادت نوزیده ست هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت

اب و خورشید و نسیمش را از مایه ی جان

خرج می باید کرد

رنج می باید برد

دوست می باید داشت...