مردی در کنار ساحل دورافتاده ای قدم میزد. مردی را در فاصله دور می
بیند که مدام خم میشود و چیزی را از روی زمین بر میدارد و توی اقیانوس پرت میکند.
نزدیک تر می شود، میبیند مردی بومی صدفهایی را که به ساحل میافتد در آب میاندازد.
- صبح بخیر رفیق، خیلی دلم میخواهد بدانم چه میکنی؟
- این صدفها را در داخل اقیانوس می اندازم. الآن موقع مد دریاست و این
صدف ها را به ساحل دریا آورده و اگر آنها را توی آب نیندازم از کمبود اکسیژن
خواهند مرد.
- دوست من! حرف تو را می فهمم ولی در این ساحل هزاران صدف این شکلی وجود
دارد. تو که نمیتوانی آنها را به آب برگردانی خیلی زیاد هستند و تازه همین یک
ساحل نیست. نمی بینی کار تو هیچ فرقی در اوضاع ایجاد نمیکند؟
مرد بومی لبخندی زد و خم شد و دوباره صدفی برداشت و به داخل دریا
انداخت و گفت:
"برای این یکی اوضاع فرق کرد."
"همکلاسیای خوبم امیدوارم هرکسی سهم صدف خودشو داخل دریا بندازه و هرکسی منتظر بقیه نباشه،ی سال دیگه نه دریایی هست نه صدفی،سعی کنیم تصویر خاطرات خوبی از هم تو ذهن همدیگه باشیم "
hamkelasia harchi hastin doseton daram... motmaenan khobin... biaeen vaghti az ham joda shodim begim eyval che khob bodan... man ke delam safe....... lotfan harfe deletono bezanin....
kaash injoori beshe,kash began ke khoshemoon nemiad az khodet o postat ,nemidoonam doos daram injoori fk konam ke hanooz bacheha mian weblog khodeshoon